Bagger 293 - największy pojazd lądowy

Bagger 293 wcześniej znana jako MAN TAKRAF RB293, gdy jej właścicielem była firma Rheinbraun, lub jako TAKRAF SRs 8000 jak określa ją producent, to koparka do prac odkrywkowych i jest to największy pojazd lądowy na świecie i zarazem największa koparka. Waży około 14200 ton, ma długość do 225 m i wysokość 96 m.

© mejjad / Krupp Bagger 288 w kopalni węgla brunatnego. Jest niemal identyczna jak koparka Bagger 293.

Została zbudowana przez niemiecką firmę TAKRAF, a jej budowa zakończyła się w 1995 roku. Obecnym właścicielem koparki jest firma RWE Power AG, drugi pod względem wielkości producent energii elektrycznej w Niemczech, która nadała jej nazwę Bagger 293. Koparka pracuje w kopalni węgla brunatnego niedaleko Hambach w Niemczech.

Dziennie może wydobyć 240000 ton węgla lub 240000 m³ nadkładu, co mieści się w 2400 wagonach, to w przybliżeniu dół wielkości boiska piłkarskiego o głębokości 30 m.

Koparka zasilana jest ze źródła zewnętrznego i jej zapotrzebowanie na energię wynosi 16,56 MW, koło czerpakowe napędzane jest przez 3 silniki elektryczne o mocy od 1120 kW do 1,680 kW, do jej obsługi potrzebnych jest 5 ludzi, prędkość maksymalna to 10 m na minutę (około 0,6 km/h), podwozie głównej części koparki ma 46 m szerokości, a do poruszania się wykorzystuje 12 gąsienic o szerokości 3,8 m każda po 4 w 3 grupach. Duża powierzchnia gąsienic sprawia, że nacisk wywierany na podłoże nie jest bardzo duży i wynosi 17,5 N/cm² (1,77 kg/cm²), co umożliwia jazdę po niezbyt twardej nawierzchni. Promień skrętu koparki wynosi 100 m i jest ona w stanie pokonać podjazd o maksymalnym nachyleniu 5,55 % (1:18). Głowica posiada średnicę 21,6 m i wyposażona jest w 18 czerpaków - każdy o pojemności 6,6 m³.

Bliźniaczo podobna koparka Bagger 288, nieznacznie tylko mniejsza, została zbudowana przez niemiecką firmę Friedrich Krupp AG Hoesch-Krupp dla firmy Rheinbrau, działającej w przemyśle energetycznym i kopalnianym, a jej budowa zakończyła się w 1978 roku. Jej zadaniem było usunięcie nadkładu przed rozpoczęciem wydobywania węgla w kopalni Hambach zlokalizowanej w Nederzier i Elsdorf w Nadrenii Północnej-Westfalii w Niemczech.

Do lutego 2001 roku koparka odkryła całkowicie złoża węgla w kopalni Hambach i nie była już tam dłużej potrzebna. 3 lutego 2001 roku rozpoczął się przejazd koparki do innej kopalni Garzweiler na miejscu dawnej wioski o takiej samej nazwie, oddalonej o 22 km. W tym samym czasie z kopalni Bergheim oddalonej o 19 km od kopalni  Hambach wyjechała inna koparka Bagger 259, która miała zastąpić koparkę  Bagger 288. Spotkanie nastąpiło 10 lutego 2001 roku przy autostradzie  61, która była największą przeszkodą do pokonania na trasie przejazdu obydwóch koparek. Przejazd trwał prawie 3 tygodnie i był przygotowywany wiele miesięcy przez 70 osobowy zespół, a w samym transporcie brał udział sztab 40 ludzi. Przejazd najkrótszą drogą nie wchodził w grę ze względu na ukształtowanie terenu i ograniczenie w pokonywaniu wzniesień przez koparki i duży promień skrętu. Również droga przejazdu musiała zostać dobrze przygotowana, co wiązało się z przeprowadzeniem wielu testów w tym posianie trawy, która miała zmniejszyć zawartość wody w gruncie. Szerokość trasy wynosiła 60 m do 80 m na zakrętach. Na trasie przejazdu była do pokonania autostrada 61, rzeka Erft, która musiała zostać pokonana w dwóch miejscach, linie kolejowe i kilka dróg. Odpowiedni moment do pokonania tych przeszkód musiał zostać ustalony po konsultacji z kompetentnymi władzami tak aby zakłócenia w ruchu były jak najmniejsze. Firma RWE Rheinbrau informowała w prasie o tych niedogodnościach w ruchu i o objazdach.

© swapmeetdave.com / Przejazd przez autostradę 61

Przejazd przez autostradę 61 na zachód od miasta Bergheim odbył się w niedzielę wieczorem 11 lutego 2001 roku. Aby zapobiec uszkodzeniu nawierzchni drogi zostało wysypane 2000 m³ piasku i żwiru w miejscu przejazdu koparek. Sam przejazd trwał zaledwie 20 minut, ale autostrada była zamknięta 14 godzin, bo tyle trwało przygotowanie przejazdu i sprzątanie. Pokonywanie linii kolejowych wymagało wysypania 1120 m³ żwiru na wysokość 1 m. Do przejazdu przez rzekę wykorzystywano stalowe rury o średnicy 1,3 m, aby woda mogła swobodnie przepływać, na których umieszczano kamienie i żwir. Prace przygotowawcze do pokonania rzeki trwały 6 dni. Linie wysokiego napięcia na trasie przejazdu musiały być natychmiast podłączone z powrotem zaraz po przejeździe koparek. Akcja musiała być ściśle skoordynowana z dostawcami energii, którzy musieli zastosować alternatywne drogi dostarczenia energii. Na całej trasie przejazdu wykorzystano 200000 m³ żwiru i ziemi.

Przejazd koparek był tańszym i mniej czasochłonnym przedsięwzięciem niż rozmontowanie, transport części i ponowne zmontowanie. Koszt całej operacji wyniósł 15 milionów marek niemieckich i był on dodatkowo mniejszy dzięki przejazdowi w tym samym czasie dwóch koparek, co zredukowało opłaty dla właścicieli terenów, którymi byli głównie rolnicy.

Źródła: wikipedia.org | takraf.com